Hayatınıza Mottolar Katın #5 - Memento Mori

Steve Jobs’ın “Noktaları Birleştirmek” dediği bir düşünce var, bu düşünceye göre geçmişte yaşadığımız her şey aslında birbiriyle bağlantılı fakat biz bunların çoğunu göremeyip anca zaman içerisinde birleştiklerinde anlıyoruz. Öğrencilik döneminde oluşturduğum mottolar defterimdeki Memento Mori (Ölümü Hatırla) cümlesi de bu noktaları birleştirmemi sağladı. Şöyle ki; hayata dair hatırladığım ilk hatıralarımın çoğu dedemle ilgili. 2000’lerin başında birlikte top oynadığımız günler, torunlarıyla arasında resmen bir sembol olan Napoliten çikolata, her seferinde futbolla ilgili anlattığı gençlik anıları.. O dönemde bunları yaşarken benim için normal şeylerdi. 2005 yılında kendisini kaybettiğimizde ise olayın pek öyle olmadığını anlamaya başlamıştım.

Başlarda anlamlandıramadığım, sonrasında üzüldüğüm ve son yıllarda da alıştığım bu durum bana şunu öğretti: Ölüm bu hayatın bir parçası. En azından bilinen bir gerçeği daha iyi idrak etmeye başladım diyebilirim. 15 yıl önce hayatımın olağan akışı içerisinde birer parça olan olaylar, şimdi tatlı birer anı olarak duruyor. Memento Mori ise bu idrak ettiğim gerçeklik karşısında neler yapabileceğimi öğretti. Mesela artık hayatımda değerli olan herkesin günün birinde ölüp benden ayrılabileceğini, ya da tam tersi benim ölüp onlardan ayrılabileceğimi kabullenmiş durumdayım. Bu beni depresifleştirmiyor, bunun yerine hayatımdaki değerli insanları mutlu etmeye odaklanıyorum. Tabi ki ölüm durumunda yine üzüleceğim, yakınlık durumumuza bağlı olarak belki de şu anda tahmin edemediğim reaksiyonlar vereceğim fakat sonrasında bir pişmanlık yaşamayacağım. Memento Mori yine hayatımdaki felsefelerden biri olarak ön plana çıkacak ve şunu diyeceğim kendi kendime: “Tamam bu çok üzücü bir durum fakat hayat bunu gerektiriyor. En azından onun hayatında önemli bir yer edindin, seninle vakit geçirdiğinde hep mutlu bir insan oluyordu.” Bu bana huzur verip çevremdeki diğer insanları daha fazla mutlu etmek için teşvik edecek.

Memento Mori mottosunun bendeki bir diğer yansıması ise, hayatta hiçbir şeyi çok büyük meseleler haline getirmemeyi öğretti. Özellikle de üniversite yıllarında en ufak meseleleri dünyanın en büyük olayları haline getirmenin bana sonrasında önemli problemler yaşatacağını bizzat deneyimleyecektim. Halen hayallerim ve yapmak istediklerim var, bunlar için emek sarf ediyorum fakat artık onların gerçekleşmeyecek olması o kadar da endişelendirmiyor. O hayaller olmazsa onların alternatifi gerçekleşir, illa ki gösterdiğimiz çabalar sonucu hayat bizi bir noktaya getirecektir. Bunu içselleştirebilmek de tıpkı ölümü anlayabilmek gibi huzur veriyor. Sonuç itibariyle günün birinde öleceğiz ve bu dünyadaki her şey birer rüyadan ibaret kalacak, hiçbir şeyi dünyanın sonu olarak görmemek gerekiyor.